Δεν υπάρχει ο έρωτας..

«Δεν υπάρχει έρωτας», είπε κάποια στιγμή ο Γκαίτε. «… είναι αίσθημα ανύπαρκτο».

Και όντως, η μελέτη της νευροφυσιολογίας, της κατασκευής του μηχανισμού μέσω του οποίου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον, το κωδικοποιεί, το συμβολίζει και το ερμηνεύει μέσα στον εγκέφαλό του, καταδεικνύει τον ψευδαισθητικό και έωλο χαρακτήρα της λειτουργίας αυτής. Όπως και το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης εμπειρίας.

Οι άνθρωποι, μη επιθυμώντας, μην αντέχοντας τη μοναξιά, κατασκευασμένοι να αποζητούν την επικοινωνία, να μοιράζονται τον κόσμο προσδοκώντας ένα κοινό νόημα το οποίο θα δώσει νόημα στη ζωή τους, αναζητούν την «πληρότητα» που αισθάνονται μέσα στο «εμείς».

Ερωτεύονται, αντικαθιστώντας τον Θεό, μ’ έναν άνθρωπο. Δημιουργούν έτσι μια ακόμα έκφανση του θρησκευτικού φαινομένου. Της θρησκευτικής πίστης. «Πιστεύω σε σένα. Σε ορίζω θεό μου». «Κοίτα να παίξεις τον ρόλο καλά».

Κάτι έξω από εμάς θα μας δώσει την «Ευτυχία» και την ολοκλήρωση. Αδυνατώντας να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας με κάτι προσωπικό, την εργασία μας, τις αξίες μας, τα όνειρά μας, τη φαντασία μας, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για λύτρωση στο αντικείμενο του πόθου μας, παγιδεύοντας τους εαυτούς μας σε ένα ιδεολογικό σχήμα που δεν καταλήγει στη δημιουργία της ζωής, αλλά σε κάτι παγιωμένο και κατ’ επέκταση στείρο, που ισούται με τον θάνατο…

Κι αυτό συμβαίνει στην προσπάθειά μας να αποκόψουμε κάτι από τη φρικτή πραγματικότητα, απομονώνοντάς το για να το σώσουμε και καθιστώντας το αθάνατο, ντύνοντάς το με «αγνότητα» και «αγιοσύνη». Στην πραγματικότητα, είναι μια δική μας μάχη με τον θάνατο.
[post_ad]
Ξεκινάει έτσι μια ιστοία «ΑΦΕΝΤΗ - ΣΚΛΑΒΟΥ», μια αλληλοφαγία με εναλλασσόμενους ρόλους, όπου η σχέση εξάρτησης και αδυναμίας μάς κλείνει σε μια φυλακή που είναι προτιμότερη από το «κενό»… τον «δίχως νόημα» κόσμο.

Γινόμαστε βρικόλακες και απαιτούμε να αποστραγγιστούμε αγκαλιασμένοι σε μια ψευδαισθητική νιρβάνα, αφού η άλλη επιλογή είναι να αιωρούμαστε μόνοι μέσα σε ένα άγνωστο σύμπαν χωρίς απαντήσεις σε όλα τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα, γνωρίζοντας σαν μόνο κανόνα, την αβεβαιότητα και την αμφιβολία.

Καταδικασμένοι, στην αιώνια κίνηση, στην αιώνια σκέψη, στην αυταπάτη και την πλάνη, που είναι αποτέλεσμα της αυταπόδεικτης σχετικότητας των πραγμάτων και των φαινομένων.

Αναγκασμένοι να αποδεχτούμε τον νόμο της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ (Μέχρι να ορίσεις κάτι και να το προσδιορίσεις, αυτό κινείται κι έχει ήδη αλλάξει). «Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ». Η βάση, η κατεύθυνση της σκέψης, είναι μια επίπονη αβεβαιότητα, που όμως είναι πιθανό να μας οδηγήσει στην πνευματική μας ελευθερία.

Ζούμε μέσα σε ένα παιχνίδι κατόπτρων. Αντικατοπτρισμών! Ο καθένας ζει μέσα στην πλάνη του… αναπόφευκτα. Ένας τεράστιος, φοβισμένος εγωισμός και μια μανία κατοχής, μια ανάγκη να εξουσιάσουμε για να πειστούμε ότι υπάρχουμε πραγματικά, μας μετατρέπει σε «κανίβαλους».  Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του φεγγαριού.

Στην άλλη πλευρά, κρύβεται η απαράμιλλη εγρήγορση του ερωτευμένου, που συνδέεται με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο, οργανικό, κυτταρικό, αρχετυπικό, απόλυτο, μέσω της αφής, της μυρωδιάς, των ήχων, μ’ έναν άλλον άνθρωπο, επικοινωνώντας τις πιο βαθιές, τις πιο ζωώδεις αλλά και πνευματικές λειτουργίες μας και μέσω του ανθρώπου αυτού, που αποτελεί κομμάτι του κόσμου, συνδεόμαστε συμβολικά με ολόκληρο το σύμπαν.

Το αντικείμενο του πόθου γίνεται η πύλη, ο αγωγός για να ενωθούμε με τα πάντα, και μάλιστα σε κατάσταση μέθης και οργασμού, με όλες τις αισθήσεις να απογειώνονται και να μας καταστούν παντοδύναμους, έστω προσωρινά.

Είναι και η θέληση για δύναμη, ο έρωτας, θέληση για ζωή. Πεδίο για να εξασκήσουμε την ελευθερία μας σε όλο της το μεγαλείο και την επαναστατικότητά της. Ενυπάρχει στον έρωτα η λαχτάρα να επανεφεύρουμε τον κόσμο, να τον επαναδημιουργήσουμε, να σκάψουμε βαθιά μέσα του, μέσω της αποδιοργάνωσης και της επανασύνθεσης των αισθήσεων. «Γαμώ σε, γαμώ σε, ως τα έγκατα της γης», έγραψε ο Εμπειρίκος.

Με υλικά φτιαγμένα από τα πιο αυθεντικά, τα πιο προσωπικά, τα πιο αληθινά κομμάτια του είναι μας, αποκτούμε ταυτότητα, ορίζουμε κανόνες και αξίες, γινόμαστε δημιουργοί και βάζουμε τέλος στη δουλική μας σχέση με τον κόσμο. «Υπάρχει μια σοφία, στο να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά», λέει ο Μπρικνέρ… «Μπορείς φυσικά να ερωτεύεσαι και άλλα πράγματα, όπως η δουλειά σου ή οτιδήποτε, αλλά εδώ μιλάμε για τον έρωτα με τη ζωή, με μεσολαβητή έναν άλλον άνθρωπο».

«Τι άλλο υπάρχει στ' αλήθεια εκτός από το φιλί;» Ο έρωτας, όπως και η ζωή, όσο και να τα αποδομήσεις, διατηρούν το μυστήριό τους, τη γοητεία τους, τη μαγεία τους. Μας ταξιδεύουν σε μια άλλη διάσταση των αισθήσεων, εκρηκτική και άναρχη, η οποία μας μεταμορφώνει σε δαίμονες που μπορούν να ρουφήξουν σε πλήρη κατάφαση όλο τον κόσμο και με τα ρουθούνια ανοιχτά, «αφρούς κυμάτων και αίματα».

Έτσι κι αλλιώς... ΤΟ ΦΙΛΙ γεννήθηκε πριν από το Μπιγκ Μπανγκ.
Γράφει ο Δημήτρης Πώρος
Πηγή