Να θυμάσαι.....

Πολλές φορές η Φωτεινή αναρωτιότανε........πως γίνεται ένας άνθρωπος που σαν παιδί έζησε.... την βία και την αγριότητα του πολέμου....τον θάνατο....την απώλεια...την ερημιά,να κουβαλά μέσα του τον πιο όμορφο θησαυρό; Ένα θησαυρό ανεκτίμητης αξίας!!Έναν θησαυρό που πετράδια του ήταν η ειρήνη,η φιλία,η προσ-φορά,η ευ-γένεια,η απο-δοχή,η χαρά και η ευ-γνωμοσύνη. Τα πετράδια αυτά λαμπύριζαν και φώτιζαν το πρόσωπο, του πιο πλούσιου ανθρώπου.Το πρόσωπο του παππού της Φωτεινής.Όσοι τον συναντούσαν έφευγαν από κοντά του πάντα πιο πλούσιοι από πριν.Μοίραζε τον πλούτο του μ'έναν καλό λόγο,μ'ένα άγγιγμα,με μια προσφορά, μ'ενα χαμόγελο.......

Οι καλύτερες ώρες για τη Φωτεινή, ήταν οι ώρες..... που η νύχτα σκέπαζε απαλά με τα σεντόνια της την πλάση για να ησυχάσει.Εκείνες τις ώρες η Φωτεινή ,καθόταν με τον παππού της μπροστά στο τζάκι .Οι λυγερόκορμες κόρες της φωτιάς χόρευαν με τα κόκκινα πέπλα τους τον απαλό πύρινο χορό τους.Στο φως τους η Φωτεινή κοίταζε το πρόσωπο του παππού της.Ήταν τόσο απαλό και όμορφο.Δεν έμοιαζε με άλλους παππούδες.Ο Χρόνος δεν χάραξε πάνω του ούτε μία γραμμή.Δεν έγραψε ούτε μία λέξη.Λες και ξέχασε να γράψει πάνω του την ιστορία του.Ο παππούς της Φωτεινής είχε πρόσωπο παιδιού.
[post_ad]
"Είσαι κι εσύ ένα παιδί " του έλεγε η Φωτεινή.
Τα βράδια λοιπόν κούρνιαζε όπως τα σπουργιτάκια μέσα σ'εκείνη την πουπουλένια αγκαλιά και άκουγε τον παππού της να λέει:

- " Ένα βράδυ που ο Θεός άρχισε να κεντά στον ουρανό της νύχτας τ'αστέρια,ένα αστέρι φωτεινό του είπε:

- "Καλέ μου Θεούλη,μου αρέσουν τόσο πολύ όλα αυτά που βλέπω στη γη. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να κατέβω και να τα γνωρίσω από κοντά."

Κι καλός Θεούλης που χατίρια δεν χαλά,φώναξε τ'άλογα του ανέμου και έβαλε το φωτεινό αστέρι στο άρμα του.Στο ταξίδι από τον ουρανό στην γη, η λάμψη του αστεριού άφηνε πίσω έναν χρυσό δρόμο.Ήταν η θύμηση της επιστροφής.Τ'άλογα του ανέμου απίθωσαν τ'αστέρι στη γη κι αυτό έγινε παιδί.Οι γονείς του,του έδωσαν τ'όνομα Φωτεινή,γιατί ....ήταν τόση μεγάλη η λάμψη της που δεν υπήρχε άλλο όνομα γι'αυτήν.

Της άρεσε της Φωτεινής αυτή η ιστορία.Την οδηγούσε ψηλά στον ουρανό,ανάμεσα στ'αστέρια.Ένιωθε ένα μαζί τους.Τα κοίταζε και άκουγε να της λένε:

-" Ότι είμαστε εμείς είσαι κι εσύ."

Κι ο παππούς συνέχιζε:

-" Φωτεινή " της έλεγε." Υπάρχει μια Πολιτεία. Μια Πολιτεία όχι μακριά από εδώ αλλά........εδώ.Κι έβαζε το δάχτυλό του στο σημείο της καδριάς.Της δικής του αλλά και της Φωτεινής." Είναι η πολιτεία των αϊδών.Για να φτάσεις σ'αυτήν περνάς μια Πύλη.Τα πλάσματα που ζουν εκεί είναι μικρά."

-" Όπως τα παιδιά,παππού;" ρωτούσε η Φωτεινή.

-" Ναι!!! Όπως τα παιδιά.Γι'αυτό θα μπορούσαμε να την πούμε και Πολιτεία των Π - αιδιών.
Κι ο παππούς συνέχιζε;

" Σ' αυτήν την Πολιτεία ακούς μόνο μελ - ωδίες.Αυτή είναι η γλώσσα τους κι αυτή τους δίνει κίνηση.Η κίνησή τους είναι μελ - ωδική.Οι πράξεις τους και οι δημιουργίες τους έχουν αρμονία, χάρη και μουσική.Είναι μια ωδή,ένας ύμνος,μια ευχαριστία στον κόσμο των αγγέλων,στον κόσμο του Θεού. Όταν κάποιος αϊδός περνά την Π - ύλη, έρχεται στον κόσμο μας ως παιδί.Γι'αυτό τα γέλια κι οι φωνούλες των π - αιδιών, κάνουν τους άνθρώπους να χαμογελούν.

Φυσούν τη σκόνη πάνω από την παρτιτούρα τους.Ξυπνούν τον μαέστρο από τον λήθαργο κι αρχίζει με την μπαγκέτα του να δίνει ρυθμό.Τον δικό τους προσωπικό ρυθμό.Αρχίζουν και σιγομουρμουρίζουν το τραγούδι της ψυχής τους και τότε ένα χαμόγελο ζωγραφίζει ξανά το πρόσωπο.Γλυκαίνει τις γραμμές.Κάνει το βλέμμα βελούδινο,την καρδιά μελένια και...... τότε οι άνθρωποι ποιούν.Τα λόγια τους,οι πράξεις τους γίνονται ποίηση.Γίνονται μελ - ωδία.Γίνονται το Άσμα Ασμάτων.

Να θυμάσαι.........

Να είσαι κάτοικος αυτής της Πολιτείας κι όχι ένας απλός επισκέπτης.Και να ξέρεις.......την Πύλη για την Πολιτεία των αϊδών την βλέπουν μόνο τα μάτια της ψυχής και την μελωδία τους την ακούν μόνο τ'αυτιά της καρδιάς.,
Γράφει η Ζωή Φωτάκη
healingeffect.gr