Άλλαξε, για να σ’ αγαπώ!

Σ’ ένα καταπράσινο υπέροχο δάσος γεμάτο ζωή, υπήρχε ένα πανέμορφο και εκθαμβωτικό παγώνι. Όλοι το ζήλευαν για τα χρώματα του, την κορμοστασιά του, τα φτερά του. Ήταν μοναδικό.
Μια μέρα λοιπόν προσπαθούσε να γοητεύσει ένα θηλυκό παγώνι. Ήταν επόμενο ότι το θηλυκό εντυπωσιάστηκε απ’την ομορφιά του και αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι.

Ενώ περνούσε ο καιρός η σύντροφος του άρχισε να νιώθει μειονεκτικά σε σχέση με εκείνον κι έτσι του είπε : Ξέρεις αγάπη μου, επειδή εσύ είσαι πιο εντυπωσιακός από μένα, αν μ’ αγαπάς θα πρέπει να το αλλάξεις λίγο αυτό..έτσι ώστε να φαίνομαι ισάξια σου.
Το αρσενικό παγώνι θέλοντας να δείξει την αγάπη του, την επόμενη μέρα από εκεί που περπατούσε καμαρωτό και περήφανο, άρχισε να καμπουριάζει και να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ την αγαπημένη του ώστε να φαίνεται εκείνη πιο όμορφη.

Ενώ αυτό συνεχιζόταν, μια ωραία μέρα λέει το θηλυκό παγώνι: Ξέρεις αγάπη μου, να παρόλο που τώρα νιώθω κάπως καλύτερα…εσύ εξακολουθείς να έχεις πανέμορφα χρώματα σου, ενώ εγώ όχι. Αν μ’αγαπάς θα πρέπει να με κάνεις να νιώθω καλύτερα.
Το αρσενικό στην προσπάθεια του να κάνει την σύντροφο του ευτυχισμένη, αποφασίζει να λερώσει τα φτερά του με το να κυλιστεί μέσα στις λάσπες…κι έτσι έκανε!

Πήγε λοιπόν στην αγαπημένη του με σηκωμένα τα φτερά της ουράς του και το σώμα του γεμάτο λάσπη για να την εντυπωσιάσει δείχνοντας την αγάπη του. Καθώς τον βλέπει εκείνη νιώθει ακόμα χειρότερα λέγοντας του ότι παρόλο που έκρυψε τα χρώματα του, η πολύχρωμη και εντυπωσιακή ουρά του, την έκανε να νιώθει ανασφάλεια, επειδή μπορεί να γοήτευε κάποιο άλλο θηλυκό.
Τότε το αρσενικό αναρωτήθηκε μέσα του: Γιατί να την ενοχλεί αυτό που είμαι; Αφού έτσι με γνώρισε.. έτσι είμαι! Πριν προλάβει να τελειώσει την σκέψη του, εκείνη δηλώνει εκνευρισμένα: Αν θες να σ’ αγαπώ κι εγώ, όπως κι εσύ, θα πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Κι έφυγε.

Μη ξέροντας τι οδήγησε την αγαπημένη του σ’αυτήν την αντίδραση, θέλοντας να πάρει την αγάπη της και να δείξει την δική του, βρίσκει ένα μεγάλο και γερό δέντρο κι αρχίζει να χτυπάει την ουρά του με δύναμη μέχρι να πέσουν όλα του τα φτερά. Πονούσε όταν το έκανε, πονούσε η ψυχή του…πως μπορούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό του;
[post_ad]
Εξαντλημένος λοιπόν μετά από ώρα, πηγαίνει στην λίμνη να πιει νερό. Αυτό που θα αντίκριζε θα τον σημάδευε για πάντα. Καθώς φτάνει στην λίμνη βλέπει το είδωλο του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ήταν και η στιγμή που άρχισε να κλαίει..αναρωτήθηκε: Ποιος είναι αυτός; Εγώ δεν ήμουν έτσι. Πριν ήμουν και έδειχνα ευτυχισμένος και τώρα; Μόνο δυστυχία μπορώ να διακρίνω στο είδωλο μου. Την στιγμή που το συνειδητοποιεί, έρχεται η αγαπημένη του και αντικρίζοντας τον σύντροφο της σ’αυτά τα χάλια και την ταλαιπωρία, του λέει: Πως έγινες έτσι; Δεν υπάρχει τίποτα πάνω σου να με γοητεύει πια…δεν θυμίζεις σε τίποτα το εντυπωσιακό και μοναδικής ομορφιάς παγώνι που γνώρισα. Λυπάμαι, αλλά δεν σε αναγνωρίζω…φεύγω!

Κι έτσι το ταλαιπωρημένο παγόνι συνειδητοποίησε, πόσο κομμάτιασε, τιμώρησε, μείωσε, αδίκησε τον εαυτό του, στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης.
Εκεί κατάλαβε, τι δεν είναι αγάπη.

Άρχισε με όση δύναμη του είχε απομείνει να φροντίζει τον εαυτό του, να τον καθαρίζει, να τον παρηγορεί, να τον αγαπάει…δίνοντας του υπόσχεση, ότι δεν θα αφήσει κανέναν ξανά να τον αλλάξει γιατί απλά αποδέχτηκε για πρώτη φορά αυτό που πραγματικά είναι και αυτά που πραγματικά αξίζει.
Κι εκεί κατάλαβε, τι είναι η αγάπη.

Ο εαυτός μας, είναι ο θησαυρός μας!
Η πραγματική αγάπη, δεν κρίνει ,δεν κομματιάζει, δεν υποβιβάζει, δεν αλλάζει…μόνο αποδέχεται !!!Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι είσαι κάτι λιγότερο απ’ αυτό το υπέροχο και μοναδικό που πραγματικά είσαι…αρκεί μόνο να δεις τον θησαυρό μέσα σου!

Γράφει η Ειρήνη Χρυσούλη