Μην με λυπάσαι εμένα, εγώ τουλάχιστον νιώθω κι ας είναι και πόνος..

Της Ευτυχίας Παπούλια
Κι όταν τελείωσα το παραλήρημα μου, όταν ξεδιπλώθηκα μπροστά σου και είδα κάθε ίχνος της αξιοπρέπειας μου να μου λέει ένα θυμωμένο αντίο, τότε είδα τα χείλη σου να σχηματίζουν μια ειρωνεία περιτυλιγμένη με ένα χαμόγελο. Τόσο ευάλωτη εκείνη τη στιγμή που με έκανες ό,τι ήθελες. Μέχρι και το τσιγάρο που άναψα μαρτύρησε την αδυναμία μου, μιας και το είχα μήνες κομμένο. ‘Εντάξει λοιπόν”, ψιθύρισα.

“Ήρθε η ώρα να φύγω”.

Μα μου τράβηξες το χέρι, να μη φύγω είπες κλαμμένη. Εσύ που δε μπορείς να ανταποκριθείς, λυπάσαι λες που κοκκινίζουν τα μάτια μου εξ αιτίας σου. Μακάρι να μπορούσες να με αγαπήσεις λες. Αξίζω μιαν άλλη αγκαλιά, δυο χέρια που θα κουμπώσουν αμέσως με τα δικά μου . Πως χαραμίζομαι που προσπαθώ για να κερδίσω κάτι που εσύ θες ίσως να χαρίσεις κάπου αλλού, που μέσα σου δεν άναψε στιγμή για μένα. Πώς λυπάσαι για τον πληγωμένο μου έρωτα, λες.

Κι ανάβεις κι εσύ ένα, με αυτά τα μαύρα χαρτάκια και βάζεις δυο γουλιές, πιάνοντας το κεφάλι σου να δείξεις στεναχώρια. Σε κοιτάζω και θέλω να γελάσω, σε ακούω να μιλάς σα να περιγράφεις μια κοπέλα που όμοια δεν υπάρχει. Είμαι όμορφη, γλυκιά με μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι λες. Μου πρέπει όλη η αγάπη του κόσμου, θυσίες που καμιά δεν είδε να γίνονται για χατίρι της. Αλλά δεν είσαι εσύ αυτός, λυπάσαι.
[post_ad]
Λες και σου ζήτησα, ανόητε κάτι να μου πεις, λες κι ήθελα χάδι συμπόνιας και βλέμματα οίκτου που η καρδιά μου χτύπησε για σένα.  Θυμάμαι την τελευταία σκηνή – να με κοιτάζεις με αγωνία λαχταρώντας κάτι να πω κι εγώ να βάζω το πόντσο μου πάνω από το δερμάτινο τζάκετ και να σου κοπανάω την πόρτα στα μούτρα που την είδες μεγάλος και τρανός.  Δεν είπα λέξη γιατί δεν άξιζε και πήρα το δρόμο προς το σπίτι με τα πόδια, για να πετάξω από πάνω μου την ένταση και να μείνω με το καμάρι. Έτσι, επειδή εγώ τα είχα τα παντελόνια.

Κι αν έμενα, θα σου λεγα πόσο γουστάρω που με τη σκέψη σου ξυπνάω και κοιμάμαι, που κάποιος μου έρχεται στο νου όταν το ράδιο παίζει τα καψουροτράγουδα για μας τους πονεμένους.  Γουστάρω που με εμπνέεις και βρήκα το ταλέντο μου να χαράζω στιχάκια στα παγκάκια κάθε φορά που βολτάρω μήπως και σε δω… Γουστάρω που στα είπα και ξαλάφρωσα, που τώρα πια δε θα παριστάνω τη χαρούμενη φιλενάδα κάθε φορά που βγαίνεις με ένα κορίτσι ραντεβού.  Ούτε θα δίνω ηλίθιες συμβουλές για να ρίξεις την ξανθιά ξαδέρφη του κολλητού σου, ενώ θα κόβονται τα πόδια μου.

Γιατί ο ερωτευμένος, πονάει ακόμη κι αν ανταποκριθείς. Πονάει που δε σε έχει, πονάει που σε έχει και αύριο ίσως σε χάσει. Είναι αρρώστια ο έρωτας, έτσι κι αλλιώς. Και δε με νοιάζει αν λυπάσαι, δε θέλω να λυπάσαι.  Είναι στιγμές στον έρωτα, αυτές που σε στέλνουν στα ουράνια. Το άλλο είναι πόνος.

Εμείς ανώμαλοι που γουστάρουμε τον πόνο αυτό. Λυπήσου για σένα λοιπόν, γιατί το κενό είναι πιο μαρτυρικό κι από τον πόνο του έρωτα.
Πηγή