Είναι άδικο για την ευτυχία..

Εκεί που γυρίζει ο νους σου συνεχώς, εκεί έχεις αφήσει και ένα μέρος της ψυχής σου… Πότε μεγάλο, πότε μικρό, πότε παρέα με λίγη καρδιά… Άλλοτε με δάκρυ και άλλοτε με χαμόγελο.. Σχεδόν πάντα με μια μελαγχολία γιατί, έτσι απλά ο χρόνος «πέρασε» και όπως πάντα πήρε μαζί του τη στιγμή και την έκανε μνήμη… Και έρχεται πάντα η ώρα που αξιολογείς και σκέφτεσαι το «αν όλα ήταν αλλιώς» ή «αν μπορούσα τον χρόνο να γύριζα»

Κι όμως είσαι εδώ, στο σήμερα, στο τώρα… Και αναπολείς.. λες και στο χθες θα ήθελες να ζεις πάρα στο τώρα… Και το τώρα χάνεται, μαζί και οι στιγμές που ίσως αύριο ξανά θα αναπολείς και θα εύχεσαι να γύριζες τον χρόνο πίσω σε αυτό που αυτή τη στιγμή λέμε «τώρα «… Ξέρω… Σε μπερδεύω… Είναι όμως άδικο για τις στιγμές να χάνονται ώστε στην ανάμνηση τους να τις βαφτίζουμε «ευτυχισμένες»… Άδικο και κρίμα… Γιατί ο χρόνος έχει μοναχά μια δουλειά… Να περνά… Σκέφτομαι… Πόσο γρήγορα περνά ένα όμορφο απόγευμα του καλοκαιριού… Και συνάμα πόσο βασανιστικός φαίνεται ο ίδιος χρόνος όταν περνά σε μια ουρά μιας τράπεζας.. Πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος που μεγαλώνουν τα βρέφη και γίνονται νήπια… Και πόσο αργά περνάν οι νύχτες του πυρετού και των πρώτων ημερών…
[post_ad]
Πότε ήσουν 12, πότε 20, πότε 30, πότε 35 με δύο παιδιά, 3 γατες, έναν σκύλο και ένα στεγαστικό… Πότε ήταν που κρατούσες τον γιο σου βρεφακι και του μιλούσες και πότε έφτασε να αφήσει το χέρι σου ώστε να περπατήσει ΜΟΝΟΣ του… Ναι!!! Μόνος!!!… Στο πρώτο βήμα της χειραφετησης του!! Κι ας είναι μόνον ενός… Με εσένα πίσω μόνιμα να γκρινιάζεις ότι όλα είναι δυσκολα και ότι θέλεις να περάσει γρήγορα ο καιρός ώστε να συνεννοείσαι μαζί του… Και όταν θα περάσει αυτός ο καιρός θα αναπολείς το τώρα σου, που ο μικρούλης σου θέλει ακόμη να σε αγγίζει με το μυτάκι του ώστε να κοιμηθεί και να έχει όνειρα γλυκά… Είναι τόσο κρίμα να θυσιάζεις το τώρα, μέχρι να έρθει το αύριο ώστε να το αναπολείς…

Δεν σε μαλώνω.. Κάνω ακριβώς τα ίδια και χειρότερα .. Ίσως να είναι και στη φύση μας τελικά και να μας αρέσει να κλαιγόμαστε.. λέω όμως να προσπαθήσω… Να αξιολογώ καλύτερα εκείνα τα μικρά μικρά πραγματάκια που φέρνουν ένα ίχνος χαμόγελου στη φάτσα μου… Να θυμάμαι να χαμογελάω περισσότερο… Όχι γιατί μου πάει, αλλά γιατί το «πάω» εγώ… Να αγκαλιάζω περισσότερο αυτούς που αγαπάω… Να εκφράζομαι όταν νοιάζομαι, αγαπάω, σκέφτομαι κάτι όμορφο για κάποιον που μου είναι σημαντικός … Να παραδέχομαι τα λάθη μου κι ας μου είναι πολύ δύσκολο… Να αγαπάω ότι κάνω… Αλλιώς να μην το κάνω καθόλου… Να ονειρεύομαι… Γιατί το είχα βάλει εδώ και καιρό στα αζήτητα αυτό το τόσο ζωογόνο κομμάτι της ψυχής μου… Να ξυπνήσω αυτό το παιδί που έχω μέσα μου και να του ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη που το έβαζα όλον αυτό το καιρό σε κατάσταση λήθης, γιατί «μεγάλωσα πια»… τέλος… Θα προσπαθήσω να μην ξεχνάω να με αγαπάω, να με ακούω και να με σέβομαι… Ώστε όλα τα παραπάνω θα μπουν σε ροτα…

«Είναι άδικο για την ευτυχία, να την αφήνεις να περνά και μετά να λυπάσαι επειδή δεν προλαβες να της χαμογελάσεις πίσω …»
Από την Avra Foukou
healingeffect.gr