Τα συναισθήματα μας δεν είναι εχθροί..

Τα συναισθήματά μας δεν είναι εχθροί. 

 Είναι απαραίτητοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση των αλλαγών στη ζωή μας. Και αν προσέξουμε, θα δούμε ότι οι άλλοι νιώθουν περισσότερο άβολα με την εκδήλωση των συναισθημάτων μας όταν νιώθουμε άβολα εμείς. Φυσικά υπάρχουν κατάλληλες και ακατάλληλες στιγμές για την εκδήλωσή τους. Είναι άλλο όμως, να έχουμε την επιλογή και άλλο να ντρεπόμαστε για όσα νιώθουμε ή να φοβόμαστε για το αν θα τα εκδηλώσουμε ή όχι.

Πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε τα συναισθήματά μας συμμάχους στη ζωή μας: 

Αναγνώριση. Αναγνωρίζω αυτό που νιώθω. Είναι θλίψη, είναι θυμός, είναι αδικία; Αναγνωρίζω ότι ο πονοκέφαλος πιθανόν να σημαίνει ότι πιέστηκα άρα θύμωσα και τα φτερουγίσματα στο στομάχι μπορεί να σημαίνουν ότι φοβάμαι ότι ο κόμπος στο λαιμό δείχνει απογοήτευση.

Παρατήρηση. Παρατηρώ τις αντιδράσεις σε σχέση με το συναίσθημά μου, πώς αντιδρώ στη συμπεριφορά μου στις σκέψεις μου και πώς αντιδρά το σώμα μου όταν νιώθω κάποιο συναίσθημα.

Αποδοχή. Αποδέχομαι αυτό που νιώθω ως κάτι ανθρώπινο και φυσιολογικό. Ή αποδέχομαι ότι είναι ανεξέλεγκτο και πρέπει να κάνω κάτι για να μη γίνει αυτοκαταστροφικό.

Επιλογή. Επιλέγω πότε πώς, εάν και με ποιον θα μοιραστώ τα συναισθήματά μου. Διότι είναι σημαντικό να νιώσουμε αποδεκτοί από τον άλλο να νιώσουμε ότι δε θα μας κρίνουν, για τη ζήλεια μας το θυμό μας, την θλίψη μας.

Γιατί φοβάμαι τα συναισθήματά μου; 

Τα περισσότερα συναισθήματά μας κρύβουν φόβο. Υπάρχει ο φόβος της απώλειας, ο φόβος της έλλειψης. Ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος της εγκατάλειψης. Όλοι οι φόβοι έχουν να κάνουν με έναν μικρό θάνατο. Και φυσικά και με τον θάνατο τον ίδιο, στο τέλος της ζωής μας. Κάθε φορά που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε και να θρηνήσουμε μια απώλεια συσσωρεύεται ο φόβος και μειώνεται το ‘’ψυχολογικό μας ανοσοποιητικό μας σύστημα’’. Στις μεγάλες  απώλειες είναι σαν να θρηνούμε συσωρευτικά όλες τις προηγούμενες που έχουμε βιώσει.

 Είναι φυσιολογικό να ζηλεύω όταν κάποιος έχει κάτι που το θέλω πολύ; Να θυμώνω όταν αδικούμαι; Να ντρέπομαι όταν αποτυγχάνω; Να αισιοδοξώ όταν προχωρώ; 

Το ζήτημα είναι ότι μαθαίνουμε από παιδιά να χρησιμοποιούμε τα συναισθήματά μας για να πετύχουμε κάτι. Όταν είμαι θλιμμένος/ η τι κερδίζω; Μήπως την προσοχή των άλλων; Όταν θυμώνω δέχομαι περισσότερο σεβασμό; Όταν ζηλεύω έχω πιο πολύ υλικό για κουβέντα; Ό, τι και αν συμβαίνει είναι καθαρά ατομικό μας ζήτημα και ο καθένας μόνος του μπορεί να το ανακαλύψει για τον εαυτό του. Όταν το μήνυμά που θελουν να μας περάσουν, τα συναισθήματά μας, δεν είναι ξεκάθαρο πρέπει να το ψάξουμε , να ανακαλύψουμε ποιο σκοπό εξυπηρετούν. 

Ιωάννα Κωνσταντινίδου

Ψυχοθεραπέυτρια- Σύμβουλος ψυχικής υγείας